Kersttoespraak Hofstreek FM
Er zijn jaren dat de kortheid van de dagen, de mist en de kou sneller en dieper onder iemands huid gaan zitten dan andere jaren. Zelf ervaar ik dit jaar rond deze periode zo vlak voor Kerst als bedrukkend en vind het moeilijk om wat lichtheid te bespeuren.
U zult het vast herkennen. Het zal liggen aan de situatie in de wereld. Aan al die beelden die wij dagelijks zien, ongefilterd. Waarvan we ook niet zo goed meer weten welke beelden nu echt zijn en welke niet. Het zal liggen aan de problemen waar we allemaal mee te maken hebben. Hoge energielasten, wachtlijsten voor de zorg, het tekort aan vervoer. Het zal liggen aan het weer, na droogte de eindeloze regen. Allemaal zaken waar wij als eenvoudige mensen geen vat op hebben, want oorlog, schaarste en verdriet zijn van alle tijden en dat beseffen we maar al te goed. Onze ouders en voorouders wisten dat al en wij zullen het onze kinderen weer vertellen. Wat wij mensen elkaar en de natuur aandoen herhaalt zich elke generatie opnieuw.
De gevolgen van ons handelen zijn veel sneller zichtbaar dan vroeger. Het lijkt alsof de stapeling van problemen, van generaties op generatie nu zo zichtbaar en voelbaar wordt dat we geen kant mee op kunnen. Het lijkt erop dat we keuzes moeten gaan maken die de ons vertrouwde volgorde der dingen doet omdraaien. Onomkeerbaar keuzes die altijd het meest lastig te maken zijn. Geen weg meer terug. Het is nu of te laat. Die keuzes hebben allemaal te maken met de volgende generatie. Die laat zich terecht en luid en duidelijk horen. Natuurlijk ook van alle tijden, maar toen konden we keuzes nog wat uitstellen. Nog even verder stapelen.
De wereld wordt steeds kleiner en we zijn steeds meer op elkaar aangewezen. De stad kan niet zonder het platteland, de vluchteling kan niet zonder gastvrijheid, het bos kan niet zonder regen, wij kunnen niet zonder elkaar. We zien en voelen het gelijk als er ergens in de wereld iets mis gaat. De benzineprijzen stijgen, de vluchtelingenopvang stroomt over, het bos gaat dood. Alles is met elkaar verbonden. En misschien juist die afhankelijkheid maakt ons gevoel van machteloosheid steeds groter. Wat kan ik dan als klein mens betekenen en bijdragen? Het helpt toch niet en zal nooit helpen. De problemen zijn eenvoudigweg te groot.
Kan wat wij doen dan helemaal niets helpen? Een kleine steen veroorzaakt toch grote kringen? Is het spreekwoord niet dat alle kleine beetjes helpen? Waarom verliezen we onszelf dan in het gevoel van machteloosheid en van gebrek aan perspectief? Terwijl ik dit schrijf denk ik aan die moeder die op de puinhopen van haar huis huilt. De tranen trekken sporen op haar stoffige gezicht. Ze vraagt “waarom”?, maar ze staat op droogt haar tranen en begint te lopen. Schijnbaar uitzichtloos, zonder haar man en kinderen. Maar ze loopt. Als zij het kan, kunnen wij het toch zeker? Een moeder die niets meer heeft en wij die alles nog hebben. Machteloosheid kan worden omgezet in daadkracht, uitzichtloosheid in hoop. Het enige dat we daarvoor nodig hebben is geloof in onszelf en geloof in elkaar.
In die lange nacht liep Maria samen met Jozef naar een plek die veilig was. Alle zat tegen, maar die plek vonden zij wel. Hun kind werd geboren en herders en wijzen kwamen. Er was genoeg ook al was er niets. Het licht van de sterren, de warmte van de dieren en het stro, de beschutting van een kleine stal en bovenal de liefde voor elkaar en voor hun kind. Machteloosheid werd daadkracht en uitzichtloosheid werd hoop.
De kinderen van deze wereld laten ons dat weten. Zij zijn het meest kwetsbaar en toch zo veerkrachtig. Zij kunnen niet opgeven want ze hebben nog een heel leven voor zich. Waarin ze groot zullen worden in een steeds kleinere wereld. Misschien worden ze ooit zelf vluchteling of worden ze zelf gediscrimineerd. Misschien moeten ze ooit zelf wegvluchten voor droogte of water. Zij kunnen niet opgeven. Om hen die hoop en die daadkracht te kunnen geven moeten we zelf aan de slag. Onomkeerbare besluiten nemen in het belang van onze kinderen. Besluiten voor onze natuur, onze voedselzekerheid, onze gastvrijheid.
Het vergde moed van Maria en Jozef om hun pad te gaan. Het vergde hoop in een uitzichtloze situatie. Het vergde al hun liefde. In Jezus hebben alle kwetsbare kinderen van deze wereld een stem gekregen. Ze vragen om onze moed, onze hoop en onze liefde. Omdat ze niet kunnen opgeven. Laten wij dat dan ook niet doen. Zelfs als het donker is en de problemen veel te groot lijken. Zelfs als we het vertrouwen in onszelf en in elkaar niet meer kunnen vinden. Opgeven mag niet. We zijn op elkaar aangewezen en kunnen alleen met elkaar de wereld beter maken. Ik wens ons een gezamenlijk pad waar we elkaar moed inspreken en geloof in de toekomst. Waar we besluiten durven te nemen waar onze kinderen om vragen.
Ik wens u een Zalig Kerstfeest en een Gezegend Nieuwjaar
